Miejsce w SLW: uczeń Władysława Witwickiego.
Obszary badań: psychologia, fizjologia.
BIOGRAFIA
Data i miejsce urodzenia: 4.03.1908. Warszawa.
Data i miejsce śmierci: 1942. KL Treblinka.
Rodzice: Samuel i Hinda (vel Helena) z d. Krantz (vel Kranc).
Matura: Gimnazjum Męskie Wojciecha Górskiego pw. św. Wojciecha w Warszawie (1926).
Studia: UW – medycyna (1926–1932) i filozofia (1932–?).
Magisterium (tytuł lekarza): 7.11.1932. UW.
Doktorat I (z medycyny): O cytoarchitektonice kory mózgowej japońskiej myszy tańczącej. 11.05.1937. UW. Kazimierz Orzechowski.
Doktorat II (z psychologii): O teorii plastyczności i jej znaczeniu dla fizjologii i psychologii. 30.06.1938. UW. Władysław Witwicki.
Varia: Używał też imion: Jakub Mieczysław. Był zatrudniony w Klinice Neurologicznej w Warszawie (1933–1939).
IDEE, PROBLEMY, REZULTATY
Ogólna charakterystyka dorobku naukowego
Jako lekarz Cunge zajmował się głównie badaniem kory mózgowej. Na styku fizjologii i psychologii leżały jego badania nad teorią plastyczności organizmu biologicznego, zgodnie z którą odruchy układu nerwowego zmieniają się w zależności od okoliczności towarzyszących bodźcom.
Wybrane kwestie szczegółowe
- Plastyczność organizmu biologicznego. Organizm biologiczny posiada zdolność dostosowywania się za pośrednictwem ośrodkowego układu nerwowego do zmian warunków wewnętrznych i zewnętrznych. Zjawiska odruchowe nie są np. zależne wyłącznie od podniety oraz od podrażnionych przez nią ośrodków, lecz zmieniają się, a nawet przekształcają na wręcz odwrotne zależnie od okoliczności towarzyszących (np. zmiana odruchu wyprostnego kończyn w zależności od podłoża, po którym się stąpa).
Jednym ze świadectw tej plastyczności jest powstawanie czynności zastępczych przy rozległych zniszczeniach pewnej okolicy ciała.
Koncepcja plastyczności tkanki nerwowej tłumaczy istnienie „czynności korekcyjnych, występujących wskutek zakłócenia jakichkolwiek czynności ustrojowych”. Czynności korekcyjne nie są „wyuczone”, lecz posiadają „charakter żywiołowy i bezpośredni jako wyraz silnego przeżycia w obliczu groźnego niebezpieczeństwa”. Mają one przy tym charakter indywidualny: „zniszczenie tej samej okolicy ośrodkowego układu nerwowego u różnych ludzi bynajmniej nie wywoła jednakowego obrazu klinicznego; zależeć on będzie od konstytucji osobnika, jego dyspozycji fizycznych, stopnia rozwoju intelektualnego i wpływu otoczenia.”
BIBLIOGRAFIA
Artykuły:
• 1932–1933 – Ectopia sinus urogenitalis persistentis u noworodka. FoM t. IV z. 3–4, s. 148–163. • 1933 – O cytoarchitektonice mózgu w świetle najnowszych badań. WCL r. X nr 23 s. 524–526, nr 24 s. 549–551. • 1936a – Über die Cytoarchitektonik der Großhirnrinde der japanischen Tanzmaus. BIAPSL. Classe des Sciences Mathématiques et Naturelles. Série B: Sciences Naturelles, nr 3–4 s. 215–243. • 1936b – Zespół szypułowy oczopląsu i porażenia połowicznego. Nystagm pionowy wśród konwergencji. NeP t. XIX z. 1 s. 80–82. • 1936–1937a (z: Piotr Słonimski) – Nowa metoda wybiórczego barwienia naczyń mózgowych. FoM t. VIII z. 1–2 s. 126–137. • 1936–1937b (z: Ryszard Dreszer) – Obrazy naczyniowe uzyskane metodą Słonimskiego–Cungego, w niektórych schorzeniach neurologicznych. FoM t. VIII z. 1–2 s. 105–117. • 1937 – O teorii plastyczności i jej znaczeniu dla fizjologii i psychologii. K ser. B r. LXII z. 1 s. 63–79. • 1938 – Prof. Maksymilian Rose i Jego dzieło. Wspomnienie pośmiertne. Med r. XII nr 2 s. 39–42. • 1939 – Badania nad pochodzeniem układu współczulnego. STNW wydz. IV r. XXXII z. 1–3 s. 5–7.
■ Brak innych publikacji.
