Miejsce w SLW: uczennica Marii Kokoszyńskiej.

Obszary badań: semiotyka.

BIOGRAFIA

Data i miejsce urodzenia: 15.09.1926. Kończyce k. Zabrza.

Data i miejsce śmierci: Po 1987 (Niemcy?).

Rodzice: Aleksander i Ewa z d. Hofmann.

Matura: Państwowe Gimnazjum i LO dla Dorosłych w Zabrzu (tzw. „liceum repolonizacyjne”) (1951).

Studia: UWr (1951–1955).

Magisterium: Der prädikative und attributive Gebrauch des Partizipiums Präsentis in Tatians Schriften als Beispiel des Althochdeutschen seiner Zeit. Przed 5.03.1959. UWr. Jan Piprek.

Doktorat: Oznaczanie przedmiotów przez wyrażenia językowe o charakterze nazwowym. 17.06.1964. UWr. Maria Kokoszyńska.

Dydaktyka: UWr (1955–1973), AE we Wrocławiu (1973–1978).

Varia: „Rudek” było nazwiskiem panieńskim. W Katalogu rozpraw doktorskich występuje jako: Agnieszka Rudek-Waleska. W dokumentach UE we Wrocławiu występuje także jako: Waleska Agnieszka Rudek. W publikacji niemieckiej używała imienia: Valeska.

IDEE, PROBLEMY, REZULTATY

Ogólna charakterystyka dorobku naukowego

Rudek zajmowała się problematyką semiotyki logicznej – m.in. zagadnieniem funkcji semiotycznych nazw oraz relacji między logiką, lingwistyką i filozofią.

Wybrane kwestie szczegółowe

• Psychologiczne i językowe znaczenia nazwy. Znaczenie nazwy – zarówno psychologiczne, jak i językowe – można określić dwojako.

Dla znaczenia psychologicznego mielibyśmy:

(a) Znaczenie psychologiczne nazwy n dla osoby O w chwili t jest to treść wrażeniowa, która w umyśle osoby O w chwili t kojarzy się z użyciem nazwy n.

(b) Znaczenie psychologiczne nazwy n dla osoby O w chwili t jest to myśl o charakterze pojęciowym, przy pomocy której osoba O w chwili t rozumie nazwę n.

Dla znaczenia językowego natomiast mielibyśmy odpowiednio:

(a) Znaczenie językowe nazwy n w języku J jest to sposób rozumienia nazwy n, postulowany przez zwyczaje obowiązujące w grupie społecznej posługującej się językiem J.

(b) Znaczenie językowe – czyli treść (konotacja) – nazwy n w języku J jest to zespół cech charakterystyczny dla zakresu nazwy n, o którym to zespole powinno informować użycie nazwy n w odniesieniu do jakiegoś przedmiotu na gruncie zwyczajów obowiązujących w grupie społecznej posługującej się językiem J.

Przy tym zbiór cech charakterystyczny dla zakresu nazwy n jest to taki zbiór cech C, że coś, co ma wszystkie cechy ze zbioru C, należy do zakresu nazwy n – i na odwrót.

• Nieporozumienia związane ze znaczeniem nazw. Wielości znaczeń psychologicznych nazwy n nie powinno się mieszać z wieloznacznością nazwy n, rozumianą jako wielość znaczeń językowych.

Bywa tak, że jedyny desygnat nazwy n jest przedmiotem zmiennym lub złożonym (podzielnym). Jednostkowości nazwy n nie wolno jednak mieszać z niezmiennością ani z niezłożonością (niepodzielnością) jedynego desygnatu nazwy n.

Bywa tak, że ów jedyny desygnat nazwy n jest przedmiotem, który nie ma ostrych granic (fizycznych). Posiadania ostrych granic przez desygnat nazwy n nie wolno również utożsamiać z jednostkowością nazwy n. Natomiast nieostrości zakresu nazwy n nie wolno mieszać z nieokreślonością (resp. konwencjonalnym określeniem granic desygnatu (lub desygnatów)) nazwy n.

Bywa wreszcie tak, że zakresem nazwy n są jakieś cechy. Cech tych nie można jednak mieszać z cechami, które tworzą treść nazwy n. Te ostatnie cechy są bowiem cechami cech, które należą (w tym wypadku) do zakresu nazwy n, a więc są przedmiotami innego rzędu niż cechy tworzące zakres. „Różnica ta utrzymuje się nawet, gdy zinterpretujemy cechy jako odpowiadające im zbiory przedmiotów.”

BIBLIOGRAFIA

A. Wykazy prac: 

Bp.

B. Bibliografia podmiotowa:

1. Teksty naukowe:

1.1. Książki własne: 

Bp.

1.2. Książki (współ)redagowane:

• 1976^r (z: Janina Denenfeld i Aleksander Kudelski) – Języki obce. Ww., WAEW, ss. 64.

1.3. Zbiory tekstów własnych: 

Bp.

1.4. Artykuły:

• 1957 – W sprawie „Uwag o semantyce” prof. W. Doroszewskiego. MF r. VII nr 1 s. 195–219. • 1961 – W sprawie „pogranicza” logiki i językoznawstwa. AUW. Prace Filozoficzne t. I s. 113–122. • 1963 – Wykład semazjologii. Włodzimierz Zwiegincew. Semazjologia (rec.). SF r. VI nr 3–4 s. 243–252. • 1966 – Zagadnienia semantyczne. Eugeniusz Grodziński. Znaczenie słowa w języku naturalnym (rec.). SF r. X nr 3 s. 193–206. • 1969a – Czy lingwistyka jest przydatna dla filozofii? BF t. X s. 101–108. • 1969b – Przegląd kilku zagadnień semiotycznych. Jerzy Pelc. Logika i język. Studia z semiotyki logicznej (rec.). SF r. XIII nr 2 s. 198–205. • 1969c – Związki logiczne między nazwami pustymi. AUW. Prace Filozoficzne t. V s. 41–62. • 1975 – Wacław Biliński i Stanisław Błaszkiewicz. Słowniczek podstawowych terminów analizy wartości (angielski, niemiecki, polski) (rec.). PNAEW z. 62. Programowanie i matematyka s. ­229–234. • 1976 – O niektórych definicjach terminu „część mowy”. PNAEW z. 77. Języki obce s. 51–63. • 1990 (z: Georg Jäger) – Die deutschen Leihbibliotheken zwischen 1860 und 1914/18. Analyse der Funktionskrise und Statistik der Bestände. W: [Dimpfl i Jäger (red.) 1990], s. 198–295.

2. Publicystyka: 

Bp.

3. Teksty literackie: 

Bp.

4. Przekłady: 

Bp.

C. Bibliografia przedmiotowa: 

Bp.