Miejsce w SLW: uczeń Tadeusza Kotarbińskiego.
Obszary badań: metodologia, prakseologia.
BIOGRAFIA
Data i miejsce urodzenia: 1.06.1899. Warszawa.
Data i miejsce śmierci: 2.10.1944. Oflag Neubrandenburg (?).
Rodzice: Adam i Aleksandra z d. Łypaczewska.
Matura: Gimnazjum Filologiczne Towarzystwa Szkoły Maurycego Zamoyskiego w Warszawie (1917).
Studia: UW.
Magisterium: Behawioryzm z punktu widzenia metodologii. 30.06.1932. UW. Tadeusz Kotarbiński.
Varia: Służył w WP w latach 1918–1924 i później. Przed 1934 planował doktorat na podstawie pracy Przyczynek do analizy psychologicznej karności, przygotowanej pod kierunkiem Władysława Witwickiego. W czasie II Wojny Światowej pełnił funkcję kapitana intendentury wojskowej WP. Jako jeniec wojenny trafił kolejno do oflagów w Colditz (1939–1940), Prenzlau (1940) i Neubrandenburgu (był tam na pewno od 16.12.1943). Podczas obecności w obozie wchodził w skład Zespołu Badawczo-Naukowego Studium Pedagogiczno-Społecznego, który m.in. współtworzył tekst Z badań nad strukturą psychofizyczną człowieka. Śniegocki współredagował tam także czasopismo „Przegląd Kulturalno-Oświatowy”.
IDEE, PROBLEMY, REZULTATY
Ogólna charakterystyka dorobku naukowego
Śniegocki podejmował zagadnienia z zakresu metodologii i prakseologii (z tego punktu widzenia analizował m.in. pojęcie normalizacji).
Wybrane kwestie szczegółowe
- Normalizacja. Jedną z ogólnych reguł naukowej organizacji – będącej częścią prakseologii – znajdujących zastosowanie w działalności gospodarczej, jest zasada normalizacji „surowców, półfabrykatów, narzędzi wytwarzania i wyrobów gotowych”.
Normalizacja obejmuje „unifikację, ustalanie warunków technicznych, a wreszcie organizację w węższym znaczeniu”. Dzięki niej następuje m.in.: (a) lepsze wyzyskanie maszyn, (b) przyspieszenie wykonania, (c) podniesienie jakości wyrobu, (d) ułatwienie kalkulacji potrzebnych do produkcji materiałów, (e) ułatwienie nabywania towarów i części zamiennych bez zbędnego dokładnego oglądania, (f) obniżenie cen ze względu na masowość produkcji.
Normalizacji podlega też „czynnik ludzki”: (a) ułatwia ona m.in. naukę posługiwania się narzędziami oraz (b) wytwarza karność i umiejętność współdziałania.
BIBLIOGRAFIA
Artykuły:
• 1932 – Behawioryzm z punktu widzenia metodologii. PF r. XXXV z. 3–4 s. 273–288. • 1935a – Normalizacja. PInt r. III nr 4 s. 20–39. • 1935b – Przyczynek do analizy psychologicznej karności. KP t. VII s. 521–528. • 1938 – Kazimierz Twardowski. TLPZ r. II nr 7 s. 1.
■ Brak innych publikacji.
